Bu durum ilk olarak 1923 yılında "l'illusion des sosies" (benzerler yanılsaması) terimini kullanmış olan Jean-Marie Joseph Capgras ve Reboul-Lachaux tarafından tanımlanmıştır. Giriş Capgras sendromu, hastanın kendisine yakın olan kişiler ya da nesnelerin tıpatıp benzerleriyle yer değiştirdiğine inandığı hezeyanları ile karak-terize nadir görülen bir sendromdur. Simulation focusing on limited realistic objectives, such as mimicking selected distinct biological and phenomenological attributes of specific mental symptoms, may however serve as a useful tool in exploring mental disorders.
We argue that at the current state of knowledge, the biological-phenomenological gap in understanding mental disorders markedly limits the ability to generate high-fidelity biological and computational models of mental illness. We point to the need to tailor the vehicle and method of simulation to the goal of the simulation, and suggest future directions for maximizing the utility of mental illness simulation. We address the merits and limitations of two generic types of simulation vehicles, biological simulation in animal models (Part I) and virtual simulation in computer models (Part II), in the study of mental disorders in humans. In this two-part paper, we discuss selected conceptual and pragmatic issues pertaining to the mental illness simulation in general and computer simulation in particular. Large-scale computer simulation of the human brain was recently proposed as a method to circumvent some of these difficulties. The complexity of the human brain and the difficulties in identifying and dissecting the biological, social and contextual underpinnings of mental functions confound the study of the etiology and pathophysiology of mental disorders. Böyle bir durumda, kişilik bozukluklarının yol açtığı, sosyal normlara uyma yeteneğindeki azalmaya nasıl karar verilecektir? DSM sistemi kısmi hastalıkların yarattığı fonksiyonel işlev kayıpları ile ilgili olarak bilgi vermez dolayısıyla buradaki ilgili tanılar hukuki zeminde adli sorunları çözemez. DSM IV tarafından tanımlanmış olsa da kişilik bozuklukları kriterlerinin hepsinin birden bugüne kadar tam olarak oturtulamadığı da görülmektedir.
Adli sürece bakıldığında tanı koyma işlemi için psikiyatrın elindeki en önemli enstrüman sınıflamadır. Peki bu genetik –ya da- diğer faktörler bir insanın cezai sorumluluğunu azaltmakta mıdır? Burada tartışılması gereken, kişilik bozukluğuna sahip şüphelilerin cezai sorumlulukları ile ilgili ruhsal değerlendirme sürecinde kullanılan ölçütlerin işlevselliğidir. Araştırma bulguları, kişilik bozukluklarının genetik yatkınlıkla beraber çevresel koşullar ve olumsuz yaşam deneyimlerinin etkileşimi ile meydana geldiğine işaret etmektedir. Elbette suç davranışları sadece kişilik bozukluğu nedeniyle meydana gelmemektedir. Adli psikiyatri uygulamalarına bakıldığında -belli başlı akıl hastalıklarından farklı olarak- kişilik bozuklukları, genel olarak cezai sorumluluğu ortadan kaldıran bir fenomen olarak görülmemektedir. Hukuki ya da cezai sorumlulukta fonksiyonel azalmayı tespit etmektir. Ancak buradaki soru tanısal orijin de değildir.
Akut ya da kronik bir zihinsel hastalık hukuki anlamda da ispat edilebilir bir tanıdır.
“Cezai Sorumluluk” kavramı bir ruh sağlığı uzmanı için açık ve belirgindir. Psikiyatrinin ceza hukukuna yardımcı olduğu nokta ise suçun manevi öğesinin gerçekleşip gerçekleşmediğidir. Cezada ölçü, suçlunun kasıt ve kusur derecesi ile işlenen suçun ağırlığıdır. Devlet gücünün en çarpıcı yönü olan “cezalandırma hakkı” ve bu doğrultudaki “ceza” kavramıdır.
0 kommentar(er)
